Nikifor Krynicki, artystyczny samouk, zaliczany jest do grona najwybitniejszych na świecie malarzy tzw. naiwnych, prymitywistów. Urodził się w 1895 roku w Krynicy, a zmarł 10 października 1968 roku tu właśnie, czyli w Foluszu. W czterdziestą rocznicę Jego śmierci na budynku Domu została wmurowana tablica upamiętniająca jego pobyt na Foluszu.
W dniu 15 lutego 2012 r., czternastu mieszkańców z pracownikami i Panią Dyrektor w mroźny, wietrzny dzień wyruszyło do Muzeum Podkarpackiego w Krośnie, aby "oko w oko " spotkać się z pracami Nikifora Krynickiego na wystawie pt. "Nikifor Malarz, Nikifor Artysta".Jakie było ich zaskoczenie, gdy okazało się iż m.in. jedną z głównych atrakcji tej wystawy jest film, pt. "Nikifor moje drugie imię". Większość uczestników wycieczki to aktorzy, którzy grają w tym filmie. Film został zrealizowany w październiku 2009r. i jest fabularyzowanym dokumentem dotyczącym ostatnich miesięcy życia największego, polskiego artysty sztuki naiwnej, Nikifora Krynickiego. Odtwórcami głównych ról i współtwórcami scenariusza są mieszkańcy DPS w Foluszu. Pan Czeław P. odgrywający główną rolę w filmie powiedział po wycieczce cyt." historia się powtarza. Teraz ja mieszkam w Foluszu, tak jak Nikifor, tu też tworzę, maluję i jestem aktorem, może kiedyś będę tak jak on sławny".
Wszyscy w zadumie oglądali prace Nikifora, podziwiali jak malując stosował gwasze i kredki. Ekspozycja gromadzi bowiem te z prac Nikifora, które najpełniej oddają jego charakterystyczny warsztat i tematykę, po którą najchętniej sięgał. Jak dowiedzieli się nasi mieszkańcy, wystawione prace pochodzą z okresu powojennego ze zbiorów kolekcjonerów prywatnych, a także muzeów w Nowym Sączu, Jaśle i Bochni.
Mieszkańcy Domu uważają, iż Nikifor Krynicki zostawił "cząsteczkę" swego talentu w murach naszego Domu i teraz oni też w ramach terapii zajęciowej tworzą prace, w których zamykają swój świat, radości, bóle, troski i to wszystko, co w ich duszach piękne i warte pokazania.
Mieszkańcy Domu uważają, iż Nikifor Krynicki zostawił "cząsteczkę" swego talentu w murach naszego Domu i teraz oni też w ramach terapii zajęciowej tworzą prace, w których zamykają swój świat, radości, bóle, troski i to wszystko, co w ich duszach piękne i warte pokazania.
